Stationnetje van MechauVandaag een rare, maar vooral een zware dag. Vanwege camping- en tijdgebrek legden we een deel van het traject af per trein. Op zich lijkt dat heel simpel: fiets in de trein en rijden maar. Echter, de perrons zijn zo laag!!
Eerst het begin. Om half acht gestart met het gebruikelijke ritueel. Om kwart over negen reden we richting Stendal, waar we na ruim een half uur en 10 km aankwamen. De fietsen moesten door de tunnel naar het andere perron; er was geen lift aanwezig. De vrouwelijke perronopzichter leverde alsnog de fietskaartjes af, die men de vorige dag vergeten was te overhandigen.
Toen de trein (een IC) arriveerde was het zaak de afstand tussen het perron en de fietsruimte (ja, ja, NS, een aparte wagon!) te overbruggen. De hoogte bedroeg bijna een fietslengte. Met inzet van man en vrouw lukte het de vehikels binnen redelijke tijd aan boord te krijgen, maar dit beloofde wel wat voor de rest van de reis.
Het was een half uur sporen naar Wittenberge, waar we moesten overstappen op de Regionalbahn naar Salzwedel. We hadden daarvoor rustig de tijd, want er zat ruim een half uur tussen de beide treinen. Omdat de RB Wittenberge als beginstation kende, hadden we ruim op tijd onze Giants weer in de trein en konden we nog een verfrissing kopen in de stationsbar. De trein vertrok keurig op tijd en stopte op alle tussengelegen stations. Waarvoor was onduidelijk, want er stapte niemand in of uit. Misschien moest de fluit van de conducteur in vorm blijven.
Om 12.40 uur waren we in Salzwedel. Snel de fiets uit de trein en karren maar. Dit was weer zo'n rotstad waar je met goed fatsoen de juiste richting niet kunt vinden om de stad te verlaten. Uiteindelijk lukte het ons toch en gingen we op weg naar Bodenteich. We passeerden daarbij een hele waslijst aan plaatsjes (dertien stuks), waaronder Osterwohle, Lagendorf en Bonese. Tussen Schmölau en Schafwedel passeerden we de voormalige grens. Je kon dat ook al zien aan de soms erg grote woonblokken in hele kleine plaatsjes; een soort 'vopo'-kazernes.
In Bodenteich duurde het ongeveer twintig minuten, voordat we weer mochten hijsen met de fietsen. De conducteur mopperde, maar hielp wel. Om vijf over vijf verlieten we het station en tegen half zes was het doel van de treinreis, Uelzen, bereikt.
We besloten i.v.m. de tijd op het station te eten. Jäger- en Wienerschnitzel met aardappelen en salade. Het duurde wel even voordat alles werd afgeleverd, want de barjuffrouw moest ook de keuken runnen. Na twintig minuten konden we echter aanvallen en eerlijk is eerlijk: het smaakte prima.
Hierna reden we eigenlijk heel simpel op ons richtingsgevoel de stad uit naar de zeer gastvrije camping. Om half acht stond de tent onder een party-tent en konden we inschrijven. Bij een bak koffie en een glas bier lukte dat prima.
Het wordt nu (21.15) al donker en morgen willen we naar Soltau. Maar er wordt een hittegolfje van 28 graden voorspeld. Nou ja, we zien wel.